Jadę dalej

Wracam do domu. Synowie przez moje zniknięcie dostali sporą dawkę stresu. Starszy podchodzi do mnie z rezerwą, szwy na moim czole go przerażają. Młodszy ledwo mnie poznaje. Jeszcze nigdy nie rozdzieliliśmy się na tak długo. Na szczęście rodzina i przyjaciele nie zawiedli. Gdy moje losy były w rękach lekarzy, K i chłopaki znaleźli się pod opieką dziadków, mojej siostry i szwagra oraz sporego grona przyjaciół, których nie trzeba było wołać. Obolały po operacji również doświadczam tej niezwykłej troskliwości bliskich mi osób. Ciągle ktoś wpada z wizytą, pomaga przy dzieciach i domowych obowiązkach, donosi jedzenie. Każdego witam zdaniem "miło Cię znowu widzieć" i jeszcze nigdy w życiu te słowa nie brzmiały tak autentycznie. A z K i naszymi chłopakami jakby poznajemy się na nowo, uradowani że z tego etapu życia wyszliśmy poturbowani lecz żywi. Euforię podbijają jeszcze sterydy, z których powoli muszę wychodzić zmniejszając dawkę. Wywołują one bezsenność, która zaczęła się już w s...

Do szpitala trafiłem nocą z 30 na 31 grudnia. Sylwestra w zasadzie przesypiam, rejestruję tylko wybuchające cały dzień i noc fajerwerki i jeżdżące w oddali pociągi. Powoli odzyskuję jednak zdolność myślenia. Dociera do mnie, że od tygodnia się nie myłem, o goleniu zapomniałem chyba jeszcze wcześniej. Pierwsze ogarniam, drugiego już mi się nie chce. Zostanę brodaczem do dnia wypisu. To co ładują mi w żyłę, to steryd. Dzięki niemu wraca klarowność umysłu ale też pojawia się parę skutków ubocznych. Rośnie apetyt a znikają mięśnie, szczególnie że od tygodni już ciągle leżę. Gdy przychodzi negatywny wynik testu, zostaję przeniesiony do normalnej sali i mam towarzystwo do rozmowy. 4 stycznia, zaraz po świątecznej przerwie, w spokojnym dotąd szpitalu zaczyna się ruch jak w ulu. Ja też jadę na rezonans magnetyczny. Za pierwszym razem to ciekawe doświadczenie tak leżeć w rurze i słuchać grania jakichś młoteczków i oscylatorów. Trwa to chyba z godzinę. Wyniki mają być wieczorem. Skan ujawnia spo...